கால் கடுக்க காடு மேடுகளில் அலைந்து திரியறாங்க. இடுப்பொடிய வயல்களில்ல வேலை செய்றாங்க. நெற்றி வேர்வை நிலத்தில் சிந்த கடும் வெயிலில் காய்றாங்க. கம்பளியால் உடலை மறைச்சு பனிக்காலத்திலும் குளிர்காலத்திலும் உழைக்கிறாங்க. சொட்டச் சொட்ட நனைந்தபடி மழைக்காலத்திலும் பாடுபடறாங்க. இதனாலே அவங்க என்னை நெனக்கிறதேயில்ல. அப்படியே நெனச்சாலும் அதக்கொடு இதக்கொடுதான் கேக்கறாங்களெ. ஏன்..? இது ஏன்...? இதுக்கு என்ன காரணம்?
நான் படைச்ச பிள்ளைகள்... என் தவக் கண்மணிகள் இந்தத் உலகத்திலெ இப்படி அல்லல்படுறாங்களே... காரணம் என்ன?
வானத்தைப் படச்ச, பூமியைப் படச்ச கடவுள் யோசிச்சாரு. நாட்கணக்கில் யோசிச்சாரு. அதன் காரணத்தையும் கண்டுபிடிச்சாரு
ஒரு சாண் வயிறுதான் காரணம். பசிதான் எல்லா துன்பத்திற்கும் காரணம். என்ன செஞ்சாலும் அணையாமல் ஏரிஞ்சிட்டேயிருக்கும் பசித்தீதான் மனிதர்களோட துன்பத்திற்குக் காரணம்...
அவர்களை இந்தப் பசித்துன்பத்திலிந்ருது காப்பாத்தணும். என் பிள்ளைக சேந்தோஷத்தை உணரணும். நாளெல்லாம் என்னை வணங்கணும். கடவுள்
நினைச்சாரு..
" இந்நொடியிருந்து மனிதர்களுக்குப் பசியில்லாமல் போகக் கடவது... ''
இறைவன் வரம் அருளினார்.
மக்கள் முதலில் ஆச்சரியப்பட்டாங்க.... பிறகு சந்தோஷமாயிட்டாங்க.. துள்ளிக் குதிச்சாங்க. ஒருத்தரையொருத்தர் கட்டித் தழுவிகிட்டாங்க.. தரையில் கிடந்து உருண்டாங்க புரண்டாங்க.
எப்படியெல்லாம் மகிழ்ச்சியைத் தெரிவிக்க முடியுமோ அப்படியெல்லாம் தெரிவிச்சாங்க.
கடவுள் பார்த்தாரு. அவரோட மனசு குளிர்ந்து போச்சு. . தம் பிள்ளைகளோட மகிழ்ச்சியே தம் மகிழ்ச்சிண்ணு அவர் நினைச்சாரு .
ஒரு நாளாச்சு ரெண்டு நாளாச்சு மூணும் நாளுமாயிருச்சு.
கடவுள் பார்த்தாரு . அவர் நெனச்சது நடக்கல . . அவர் முகத்தில் எள்ளும்கொள்ளும் வெடிச்சுது. முதல் நாள்ல அவருக்கிருந்து சந்தோஷம் இருந்த இடம் தெரியாம மறஞ்சிருச்சு.
அப்படி அவர் என்னதான் பாத்தாருண்ணு நெனக்கிறீங்களா?
எல்லாரும் ஒரு வேலையும் செய்யாம திண்ணையில் உக்காந்து அரட்டை அடிச்சுகிட்டிருந்தாங்க.. பெண்களும் வேலை செய்றதை நிறுத்திட்டாங்க. யாரும் யாருடைய பேச்சையும் கேட்கல. பசியெடுதாத்தானே சோறு வைக்கணும் கொழம்பு வைக்கணும் பாத்திரம் கழுவணும் இப்ப அதொண்ணும் வேண்டாமே.
அதனாலெ என்னாச்சு? தெருவெல்லாம் குப்பை கூளங்கள் நிறைஞ்சுது. ஊரெங்கும் துர் நாற்றம் வீசிச்சு. அலுவலகங்கள் அடைஞ்சு கிடந்துச்சு . குந்தைகளும் பள்ளிக்கூடாம் போகல. பெற்றோரும் அவங்களை போகச் சொல்லல.
இதையெல்லாம் பார்த்தும் கூட கடவுளுக்கு அவ்வளவு கோபம் வரவில்லை. "யாரோட துன்பங்களைக் கண்டு மனம் நொந்து வரமளித்தேனோ... யாரைப்
பசியென்னும் துன்பத்தீயிருந்து மீட்டேனோ... அவங்க.... இந்த மனுஷங்க... நான் படைச்ச பிள்ளைக... என்னை சுத்தமாக மறந்தே போயிட்டாங்களே. ஒரு நொடிகூட என்னை நினைச்சுப் பார்க்க யாருக்கும் மனசு வரலையே... '' கடவுளின் விழியோரங்களின் நீர் கசிஞ்சுது.
கோயில்களில் பூசையில்லை. வழிபாடில்லை. இறைவனத் தொழும் வேலையையே மக்கள் மறந்துட்டாங்க.
ம்ஹூம் இது சரியல்ல. இதை இப்படியே விடக்கூடாது.
மக்களோட இந்த நடவடிக்கை உலகத்தோட இயக்கத்திற்கே எதிரானது.
பார்த்தாரு கடவுள்.
" இந்நொடியிருந்து மனிதர்களுக்கு மூன்று வேளையும் பசிக்கட்டும்ணு சபிச்சாரு. மக்களுக்குப் பசியெடுக்கத் தொடங்கிச்சு.. வெறும் பசியல்ல... கோரப் பசி.. அகோரப்பசி... அசுரப் பசி....
மட்டுமல்ல... மூன்று வேளையும் பசிச்சுது. உணவுதான் தாராளமாக இருக்குது. ஒரு வாரத்துக்கான உணவை மொத்தமாக இப்போது சாப்பிட்டுடலாம் அப்படீண்ணு நெனச்சா நடக்குமா? நடக்கவே நடக்காது... சரி இண்ணைக்குச் சமைக்கலை. அல்லது சமைச்ச உணவு பிடிக்கலை. ஒரு நாளைக்கு சாப்பிடாமல் இருக்கலாம்ணு நெனச்சா இந்த பாழும் வயிறு கேட்குதா? கேட்கவே கேட்காது... இந்த வயிற்றையும் சுமந்துகொண்டு வாழ்றது எப்படி? மக்கள் அழுது புரண்டாங்க. கண்ணீர் வடிச்சாங்க.
ம்ஹூம் கடவுள் கண்டுக்கவேயில்லை.
வயிற்றின் இந்தக் குணத்தைக் கவனிச்சாங்க நம்ம தமிழ் மூதாட்டி ஒளவையார். அவர் அன்னைக்கு எழுதிய பாடலைத் தான் பாருங்களேன்.
ஒரு நாள் உணவை ஒழியென்றால் ஒழியாய்
இருநாளைக்கு ஏலென்றால் ஏலாய்
ஒரு நாளும் என்னோ அறியா இடும்பா கூர் - என்வயிறே
உன்னோடு வாழ்தல் அரிது.
No comments:
Post a Comment