ஒண்ணாம் வகுப்பிலெ படிக்கிற மோகனோட மனசுல அன்னைக்குத் தானொரு பெரிய மனுஷ்யனாயிட்டேன் அப்படீங்கிற எண்ணம் தோனிச்சு ஏண்ணா
அன்னைக்குத்தான் முதன் முதலா அவன் தனியாகப் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போறான்.
அவன் பள்ளிக்கூடத்துக்கு வந்திட்டிருக்கிற மத்தவங்களையெல்லாம் பாத்தான். எல்லாம் அம்மா அப்பாக்களோட கையைப் புடிச்சிட்டோ இல்லை அண்ணன் அக்காக்களோடு கையைப் புடிச்சோட்டுதான் பள்ளிக்கூடத்துக்கு வந்திட்டிருந்தாங்க.
மோகன் தனியாப் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போய்ட்டிருந்தான். மனசுல கொஞ்சம் பயமாத்தான் இருந்திச்சு. இருந்தாலும் அதையெல்லாம் வெளியே காட்டிக்கவே இல்லே. அம்மா சொன்னபடி சாலையின் வலப்பக்கமா நடந்திட்டிருந்தான்.
சாலையைக் கடக்கும்போது அதுக்குண்ணு போட்டிருக்கிற கருப்பு வெள்ளைக் கோடுபோட்ட இடத்தில் நிண்ணு எல்லாரும் போகும்போது அவனும் போனான். அன்னைக்கு வகுப்புக்குள்ள வந்து உக்காந்ததும் நண்பர்களையெல்லாம் பாத்து "டேய் கிரி, நான் இன்னைக்குப் பள்ளிக்கூடத்துக்கு யார் கூட வந்தேன் சொல்லு பாக்கலாம்" என்று கேட்டான்.
கிரி அப்பாகூடயாண்ணு கேட்க, இனியன் சிரிச்சுகிட்டே "அதுதான் இல்லையே , நான் தனியாத்தானே வந்தேன்''ணு பெருமையாச் சொன்னான்.
நாலுதெரு தள்ளித்தான் மோகனோட வீடு. இருந்தாலும் நெறய வாகனங்கள் ஓடற நெரிசலான சலாயைக் கடந்து பள்ளிக்கூடத்துக்குத் தனியா வர்றது கொஞ்சம் கஷ்டம்தான். அதுவும் அவன் ஒண்ணாம் வகுப்பிலதானே படிக்கிறான். அதனாலெ அவன் மனசுலெ நானொரு பெரிஷ மனுஷன் அப்படீங்கற எண்ணம் வந்திச்சுபோல
ஆச்சு ஒரு வாரம் ரெண்டு வாரமாச்சு . இப்ப மோகனுக்குத் தனியாக பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போறதுங்கற ரொம்ப எளிதான காரியமாப் போச்சு, மனசுலெ
பயமே இல்லை. அதனால சாலையோரங்கள்லெ இருக்கற கடைகளையெல்லாம் வேடிக்கை பாத்துட்டே வந்தான். நாளும் அப்படி வேடிக்கை பாக்கறது மோகனோட வழக்கமாயிருச்சு. அதிலெ ஒரு கடை அவனுக்கு ரொம்பப் புடிச்சுப் போச்சு. அது ஒரு பேக்கரி. அந்தக் கடையோட முன்னாடி ஒரு கண்ணாடி அலமாரி வச்சிருந்தாங்க.
அதில விதவிதமான கேக்குகள் பார்வைக்கு வச்சிருந்தாங்க. "ஆகா.. இந்தக் கேக்குதான் உள்ளதிலெ ரொம்ப பெரிசு. ஆகா இது ரொம்ப அழகா
இருக்கு. ஐய்யோ இதில இருக்கற பூ ஏவ்வளவு இனிப்பாக இருக்கும்'' கேக்குகளைப் பாத்திட்டிருக்கும்போது அவன் மனசுல இப்படிப்பட்ட எண்ணங்கள் ஓடிட்டே இருக்கும். ஒரு நாள் அப்படிப் பாத்திட்டிர்கும்போது "டேய் யார்றா அது? என்ன வேணும் உனக்கு'' அப்படீங்கற சத்தம் கேட்டிச்சு. மோகன் பயந்தோ போய்டான். கல்லாப் பெட்டிக்கு ஆருகே இருந்த மீசைக்காரருதான் அப்படி அதட்டியது. அவ அங்கிருந்து சட்டுணு வெலகிட்டான்.
இருந்தாலும் ஒவ்வொரு நாளும் ஓரக்கண்ணாலெ கேக்குகள் வச்சிருக்கிற அலமாரியைப் பாக்காம அவனாலெ இருக்க முடியலே. அப்ப இன்னைக்கு புதுசா எந்தக் கேக்கு வந்திருக்கு? எத்தனை கேக்கு வித்திருக்கு? நானும் ஒரு நாள் இந்தக் கடையிருந்து ஒரு கேக் வாங்குவேன்'' அப்படிண்ணு நெனச்சதுமே அவனோட மூக்கிலெ கேக்கோட நறுமணம் ஏறுச்சு. ஆனா நிண்ணு நிதானமாப் பாக்கறதுக்குப் பயமா இருந்திச்சசு. கல்லாப் பெட்டியிருக்கிற மீசைக்காரர் பாத்திடுவாரோணு அவன் பயப்பட்டான்.
அப்படியிருக்கும்போது அவனோட பிறந்த நாள் வந்திச்சு. மோகன் உன்னோட பிறந்த நாளுக்கு எ'' அப்படீண்ணு அப்பா கேட்கறதுக்குள்ளே "எனக்கு அந்தக் கடையிருந்து கேக்கு வேணும்ணு சொல்லிட்டான். "சரி வா போகலாம்''ணு ரெண்டு பேரும் கேக்குக் கடைக்குப்போனார்கள்.
அப்பாகூட அவன் நடந்துபோறதை நீங்க பாத்திருக்கணும். அவன் நடந்தது இந்த உலகத்தையே கீழடக்கின ஒருத்தர் நடக்கற மாதிரி இருந்துச்சு. கடை வந்ததும் அப்பாவுக்கு முன்னாடி அவன் கடைக்குள்ளே போனான். உள்ளதிலேயே பெரிய ஒரு கேக்கைச் சுட்டிக்காட்டி "அப்பா இத வாங்கிக் குடுங்கப்பா'' அப்படீண்ணு சொன்னான். அப்பா வாங்கிக் கொடுத்தாரு. இப்ப கல்லாப்பெட்டிகிட்ட இருக்கற மீசைக்காரர் அவன அவ்வளவு பயப்படுத்தல.
அடுத்த வருஷம் மோகன் இன்னும் கொஞ்சம் பெரியமனுஷன மாறிட்டான். ஏன்னா அவன்கூட அவனோட தங்கச்சி மோகனாவும் பள்ளிக்கூடத்துக்குக் கூட்டிட்ட வரணுமே. சாலையோட எந்தப் பக்கம் நடக்கணும். எந்த இடத்தில சாலையைக் கடக்கணும் சாலையைக் கடக்கறதுக்கு முன்னாடி என்ன செய்யணும்ணு எல்லாம் பொறுப்பாச் சொல்லிக்கொடுத்தான்.
இந்தப்பொறுப்பான அண்ணனுக்கு வந்தது ஒரு சோதனை. இனியாவும் அதே கேக்குக் கடையைப் பாத்து நிக்கத் தொடங்கினா. அவன என்ன நெனக்கிறாண்ணு மோகனுக்குத்தான் அனுபவம் இருக்கே.
"மோகனா, கவலைப்படாதே, ஒரு நாள் உனக்கு இந்த அண்ணன் கண்டிப்பா கேக்கு வாங்கித் தருவேன். கொஞ்சநாள் பொறுத்துக்கோ'' அப்படீண்ணு சொல்லி அவளைக் கூட்டிட்டு பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போனான்.
ரெண்டு வாரம் முடிஞ்சுது. ஒருநாள் பள்ளிக்கூடத்தில குழந்தைக விளையாடிட்டு இருந்தாங்க . என்ன விளையாட்டு தெரியுமா ? நண்பர்கள் நாலஞ்சு பேர் சேந்துக்குவாங்க. ஆளாளுக்கு ஓவ்வொரு முந்திரிக் கொட்டையை விளையாடறவர்கிட்டே கொடுப்பாங்க. அவர் முந்திரிக்கொட்டைகளை வீசியெறிஞ்சு எதிராளி சுட்டிக்காட்டும் முந்திரிக்கொட்டையைக் குறிபாத்து அடிக்கணும். சரியா குறிபாத்து அடிச்சா அத்தனை கொட்டைகளும் அடிச்சவருக்குச் சொந்தம் மறுபடிம் எல்லாரும் ஒவ்வொரு முந்திரிக்கொட்டையை விளையாடறவருக்குக் கொடுக்கணும் இதுதான் அந்த விளையாட்டு. வௌயாடறவங்களப் பொறுத்தவரைக்கும் அது வெறும் முந்திரிக்கொட்டக அல்ல. அதுதான் அவங்களோட பணம்.
இனியன் வௌயாடினான். எதிராளி சொன்ன முந்திரிக்கொட்டையைக் குறிபாத்து அடிச்சான் ஆகா சரியா பட்டிச்சு. அடுத்த முறையும் குறிபாத்து அடிச்சான். அதுவும் குறி தவறல. எப்போதாவது ஓண்ணோ ரெண்ணோ முறை சரியா அடிக்கறவன். அன்னக்குத் தொடர்ந்து யிச்சுட்டுகிட்டேயிருந்தான். அவனோட ரெண்டு கால்சராய் ஜேபுக்குள்ளோயும் முந்திரிக்கொட்டை நெறஞ்சுச்சு. சட்டைப் பையிலும் முந்திரிக்கொட்டைகள் நெறஞ்சுது. அவனுக்கு மகிழ்ச்சி தாங்கல. அவன் நேர மோகனாகிட்ட போனா
"மோகனா, வா உனக்கு இன்னைக்குக் கேக் வாங்கித் தர்றேன்'' அப்படீண்ணுட்டு
அவளையும் கூட்டிகிட்டு கேக் கடைக்குப் போனான்.
ஒரு கேக்கைக் காட்டி "இந்தக் கேக்கைக் காகிதப்பெட்டியில அலுங்காம கட்டித்தாங்க'' அப்படீண்ணான். கடைக்காரர் அவனை ஒரு மாதிரிப் பாத்து "'பணம் வச்சிருக்கியா?'' அப்படீண்ணு கேட்டாரு.
"பணமில்லாம யாராவது கேக் வாங்க வருவாங்களாண்ணு" மறு கேள்வி கேட்டான் மோகன். கடைக்காரரும் கேக்கைப் பெட்டில வச்சுக் கட்டிக்கொடுத்துட்டு பணம் வாங்கறதுக்காக கல்லாப்பெட்டிக்கிட்ட போனாரு. மோகனும் கல்லாப் பெட்டிக்கிட்டே போய் ''எத்தனை ரூபாண்ணு கேட்டான்" நூற்றிருபது ரூபாண்ணு சொன்னாரு கடைக்காரர்.
மோகன் ரெண்டு கால்சராய் போக்கட்டிலெயும் கையை விட்டு முந்திரிக்கொட்டைகளை வாரி வாரி மேசை மேல் வைச்சான். சட்டைப் பையிலுள்ள முந்திரிக்கொட்டைகளையும் வாரி மேசை மேல் வச்சிட்டு "இது போதுமாண்ணு'' கேட்டான்.
கடைக்காரர் ஒருநிமிடம் ஆடிப்போயிட்டாரு. மோகன் முந்திரிக்கொட்டைகளை வாரி வாரி மேசை மேல் வச்சதையும். அவன் முகத்தில் தெரிந்த மகிழ்ச்சியும் பெரிய மனுஷத் தோரணையில் கேக் எப்படிப் புடிக்கணும்ணு தங்கச்சிகிட்ட சொல்றதையும் பார்த்த கடைக்காரர் ஒரு நிமிஷம் யோசிச்சாரு. அவரோட மனசில பல காட்சிகள் மின்னி மறையறதை அவரோட முகம் சுருங்கி விரியறதிருந்து தெரிஞ்சிக்கலாம்.
அவர் மோகன்னைப் பார்த்து" இதில் பணம் கொஞ்சம் அதிகமா இருக்கு. இந்தா மீதி'' என்று ஒந்து ருபாய் நோட்டையும் கொடுத்தாரு. அத வாங்கி சட்டைப் பைக்குள் வச்சு தங்கச்சியையும் கூட்டிகிட்டு வீட்டுக்குப் போனான்.
சாயங்காலம் அப்பா வந்தாரு. நடந்ததைக் கேட்டு ஆச்சரியப்பட்டாரு. அஞ்சு ரூபாய்க்குக் கூட தேறாத கொஞ்சம் முந்திரிக்கொட்டைகளுக்காக 120 ரூபாய் மதிப்புள்ள கேக்கை கடைக்காரர் ஏன் கொடுத்தாரு" மனசுக்குள்ளே கேட்டுக்கிட்டு சட்டையா மாட்டிகிட்டு கடைக்குப் புறப்பட்டார். கையில் 120 ரூபாய் எடுக்க அவர் மறக்கல.
கடைக்குப் போனார். முந்திரிக்கொட்டைகளை வாங்கிகிட்டு ஏன் கேக் கொடுத்தீங்கண்ணு கேட்டாரு"
"உங்க பையன் முந்திரிக்கொட்டைகளை வாரி வாரி மேசை மீது போட்டபோது நான் சின்னப் பையனா இருந்தபோது நடந்த நிகழ்ச்சி ஞாபகத்துக்கு வந்துச்சு. வீட்டுக்குப் போற வழியில அலங்கார மீன் விக்கற கடை ஒண்ணு இருக்கு. அதில கண்ணாடிப் பெட்டிக்குள்ளே வண்ண வண்ண மீனுக நீந்திகிட்டிருக்கும். அத பாத்து நிப்பேன். ஒரு நாள் எனக்குக் கொஞ்சம் பணம் கொடச்சுது. அந்தக் காலத்தில ஓடஞ்ச பானைத்துண்டுதான் எங்க பணம். அதையும் எடுத்துக்கிட்டை மீன் வாங்க போனேன். அதைக்கொடுத்ததும் கடைக்கார் சிரிச்ச முகத்தோட எனக்கொரு மீன் தந்தாரு.
அவரோட சிரிச்ச முகம் என் கண்ணிலெ இப்பவும் நிக்குது. அப்படீண்ணு சொல்லிட்டு கடைக்காரர் உடல் குலுங்கச் சிரித்தாரு.
பருத்த உடம்புக்காரரும் கப்படா மீசைக்காரருமான இந்த முரட்டு உருவத்துக்குள்ளே இப்படி ஒரு குழந்தை மனசு ஒளிஞ்சிருக்குதா அப்படீண்ணு ஆச்சரியப்பட்டாரு மோகனோட அப்பா.
No comments:
Post a Comment